Okres po I wojnie światowej w Polsce był dość dziwny. Na terenach, która IIRP odzyskała po rozbiorach funkcjonowały waluty państw, które dokonały rozbiorów. Dochodząca do tego wręcz tragiczna sytuacja polskiej gospodarki powodowały, że Banknoty raczej nie były mile widziane podczas dokonywania jakichkolwiek zakupów. Większość wręcz uważała je za nic nie warte papierki. Państwo Polskie musiało bardzo szybko unormować tą sytuację, by móc normalnie funkcjonować. Już pod koniec I Wojny Światowej w 1917 na terenie Polski rozpoczęto emisję marki polskiej.
Pieniądze te były emitowane przez Polską Krajową Kasę Pożyczkową. Były to pieniądze w formie banknotów markowych oraz monet fenigowych. W roku 1918 pieniądz ten był emitowany jako oficjalna waluta polska, a Sejm w 1919 postanowił, że emitent polskiej waluty będzie nosił nazwę Bank Polski. Również ten sejm postanowił, o zmianie waluty z marki polskiej na złotego. Pieniądze już w tym roku zostały zamówione w Szwajcarii jednak nie weszły do obiegu aż do roku 1924. Ciekawostką jest to, że zarówno banknoty jak i monety, które weszły do obiegu po reformie Grabskiego miały podany jako rok emisji 1924. Jednak wróćmy do roku 1918, gdzie na terenie kraju panuje marka polska, a razem z nią pieniądze emitowane przez byłych zaborców.
Banknoty marek polskich nosiły oficjalnie nazwę Biletów Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej. Do uzyskania niepodległości były w obrocie banknoty o nominałach od ½ Marki Polskiej do 1000Marek. Po uzyskaniu niepodległości doszło również do emisji wyższych nominałów do 25000000Marek włącznie. Po wojnie polsko – radzieckiej w 1920, doszło do bardzo wysokiej inflacji. Wartość emitowanych pieniędzy bardzo szybko spadała. W roku 1918 za dolara płacono 9MKP a w roku 1923 już prawie 64000000MKP. Skarb Państwa był w opłakanym stanie. W 1924 przystąpiono do jego naprawy. Konstruktorem tego był premier ówczesnego rządu Stanisław Grabski. Reforma skarbu umożliwiła również reformę pieniądza i wprowadzono tak długo oczekiwaną złotówkę w przeliczniku 1zł-1800000MKP.