Przed I Wojną Światową na terenach polskich, będącej pod zaborami obowiązywały waluty państwa zaborczych. Już w pierwszych dniach po wybuchu wojny, państwa zaborcze zdecydowały się zawiesić wymienialność swoich walut na złoto. Wskutek tego zdarzenia z obiegu znikły złote i srebrne, a także niklowe i miedziane monety wycofane przez banki, a częściowo schowane przez obywateli. Wskutek ruchów wojsk tereny dawnego zaboru rosyjskiego w większości dostał się pod okupację niemiecką. Na tych terenach powołano Generalne Gubernatorstwo Warszawskie, z której po wojnie miano stworzyć Królestwo Polskie pod patronatem Rzeszy Niemieckiej. Zarządcę tego tworu był Jeneralny Gubernator, który na mocy dekretu z 6 grudnia 1916 roku powołał bank emisyjny zależny od banku centralnego Rzeszy Niemieckiej o nazwie Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa.

Jej zadaniem było emitowanie marki polskiej, która miała zastąpić obowiązujące jeszcze na terenie Jeneralnego Gubernatorstwa ruble rosyjskie, wymiany dokonano wg kursu 100rubli = 216 marek. Zgodnie z założeniami PKKP miała być zlikwidowana w dwa lata od chwili przekształcenia Gubernatorstwa w Królestwo Polskie. Bilety PKKP weszły w obieg w kwietniu 1917 roku. Pierwsza seria banknotów miała napis „Zarząd jenerał-gubernatorstwa warszawskiego”, pisane małymi literami, co uznano za błąd, więc dość szybko wyemitowano drugą poprawioną serię banknotów która zapis już miała wielkimi literami: „Zarząd Generał-Gubernatorstwa Warszawskiego”.

Na banknotach z pierwszej serii widnieje nota prawna „Rzesza Niemiecka przyjmuje odpowiedzialność za spłatę Biletów Kasy Pożyczkowej w Markach Niemieckich po cenie nominalnej”, napis ten został zmieniony również na banknotach drugiej serii, który brzmiał „Rzesza Niemiecka przyjmuje odpowiedzialność za spłatę Biletów Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej w Markach Niemieckich po cenie nominalnej” Banknoty emitowane przez niemiecki zarząd PKKP obowiązywały jeszcze do końca 1918 roku i zostały zastąpione przez Markę Polską emitowaną przez polskie zarząd PKKP.